با توجه به گستردگي زبان فارسي در قديم (از شبه جزيره بالكان تا داخل مرزهاي چين) و سپس رواج بيشتر تجارت اين محصول توسط اعراب مسلمان،‌ شاعران پارسي گو از زعفران در كتب و نوشته ها و تعبيرات و مضامين شاعرانه خود، بسيار زياد استفاده مي كرده اند.


    عروس ماه نوروزي  چه  كرد آن دانة  گوهر              كه نورش ماه تابان بود و سعدش زهره ازهر...

كنون هرصورتي دارد ز رنگ زعفران جامه              كنون هر پيكري دارد ز شاخ  كهربا  زيور

(ارزقي هروي قرن 5 ه.ق.)

*****


   در عالم طراوت،‌ او يافت بس حلاوت                    وز وصف لاله رويان،‌ رويش مزعفر آمد

و

   آبش به لطافـت انگبين وار                 بادش ز نشاط زعفران باز          

بس ساخته خضر در حريمش               حلواي مزعـفر از نعيمش

 (‌مولانا قرن 7 ه.ق.)

*****


   شكم گشت فربه و تن شد گران               شد آن ارغوانى رخش زعفـران

     بدو گفت مادر كه اى جان مام               چه بودت كه گشـتى چنين زرد فام

(ابوالقاسم فردوسی، قرن 5 ه.ق.)