ايرانيان باستان (پارتها) ضمن صدور اين محصول به بسياري از نقاط جهان، خواص آن را نيز به يونانيها، روميها، چينيها، و اعراب آموختند. سالها بعد اين زعفران زارها بوسیله ايرانيان تبعيد شده توسط معاويه، ابتدا در نواحي شام و از آن پس در اندلس و سيسيل رواج يافت.
مستندات تاريخي، گواه علاقه فراوان ايرانيان به زعفران است بگونه اي كه در جشن ها و مجالس بزم و نشاط حتماً با شيرينيها و شربت های زعفراني از ميهمانان پذيرائي مي كرده اند.
در عصر هخامنشيان زعفران براي تزيين و معطركردن انواع خوراكيها بكار مي رفته است.
در دوره ساسانيان زعفران در پرداخت كاغذهاي گران قيمت كاربرد داشته است و حتي پيشتر از آن براي نوشتن فرامين سلاطين به عنوان مركب تحرير و همچنین تهذيب نقوش از آن استفاده مي شده است.
گل‌های زعفران که با کلاله قرمز کوچک نشان داده شده‌اند، در یک نقاشی دیواری،
این اثر در کاوش‌های آکروتیری در جزیره سادورینی در دریای اژه یافت شده است.
در متون پارسي باستان زعفران با نام «كُركُم» و به عنوان گياه خوشبو كننده و همچنين رنگ كننده پارچه ثبت شده است.